นานมากแล้วที่ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมเยียนบ้านหลังนี้ เนื่องจากมีภาระกิจทั้งครอบครัว การงาน สุขภาพ และต่าง ๆ มากมาย
มีหลายอย่างที่เกิดขึ้นใหม่ หลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป ก็คิดเสียว่ามันเป็นอนิจจัง แต่ยังไง ก็ยังคิดถึงบ้าน แหล่งความรู้ แห่งนี้ ที่สร้างมิตรภาพ ความผูกพัน และให้โอกาสได้เข้ามาทำงานในสายนี้อย่างมีความสุข
วันนี้มีโอกาสได้แชร์เรื่องราวจากเพื่อนคนนึงเกี่ยวความเป็นมืออาชีพของการทำงาน ซึ่งแน่นอนว่า ความเป็นมืออาชีพนั้น นอกจากอาศัยทักษะ ความสามารถ สิ่งที่จะไม่สามารถทิ้งไปได้
เลยก็คือจรรยาบรรณในวิชาชีพ การดำรงไว้ซึ่งเรื่องของศักดิ์ศรีในวิชาชีพของเรา ความซื่่อสัตย์ต่อลูกค้า และเพื่อนร่วมวิชาชีพ
หลายครั้งที่ได้ยินว่ามีการลอกงาน หลายครั้งที่ได้ยินว่า มีการโหลดเอางานของคนอื่นมายำขาย ก่อนที่จะมาทำธุรกิจด้านนี้ไม่ทราบว่าได้เพียรศึกษาหาข้อมูลกันมากน้อยขนาดไหน เรา
เข้าใจคำว่าสิทธิ์ และกฎหมายลิขสิทธิ์มากน้อยขนาดไหน และสุดท้ายแม้เราไม่รู้กฎหมาย แต่สามัญสำนึกจะบอกเราเองว่าสิ่งไหนควร ไม่ควร
กลับไปเรื่องแชร์เรื่องความเป็นมืออาชีพและความรับผิดชอบในการทำงาน ก็เลยได้มีโอกาสรับฟังเสียงสะท้อนจากเพื่อนที่เค้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับวงการสต็อคเลย ไม่แม้จะจับกล้องถ่ายภาพ ได้สะท้อนมุมมองให้ฟังอย่างน่าสนใจว่า
"เชื่อว่าคนที่เดินเข้ามาในวงการสต็อค น่าจะเริ่มจากการสนใจการถ่ายภาพ แล้วมีความสุขกับการถ่ายภาพ การแชร์ภาพที่ตัวเองถ่ายมาให้คนอื่นได้ชมกัน แต่เมื่อมันมีเรื่องของค่าตอบแทน มีเรื่องของรายได้เข้ามา เราก็จะลืมตัว มองนั่น มองนี่เป็นเงินไปหมด บางทีเราอาจจะไปร่วมงานกับใครสักคน เช่น ไปงานแต่ง งานบวช แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องออกมาแล้วถ่ายภาพออกไป เพื่อไปขาย คนถูกถ่าย หรือเจ้าของงานเค้าอาจจะรู้ตัว หรือไม่รู้ตัว ถ้ารู้ตัวก็อาจจะมองขำ ๆ เฮ้ย ถ่ายรูปไปขายเหรอ มองเห็นเป็นเรื่องตลก ๆ สนุก ๆ ไป แต่บางคนเค้าอาจจะไม่ชอบ แล้วรู้สึกว่า นี่อาศัยเค้ามาหากินเหรอ มาถ่ายรูปบ้านเค้าเหรอ นี่มันงานส่วนตัวของเค้านะ เป็นนานาจิตตัง"
แม้กระทั่งตัวดิฉันเอง ก็ยังเจอกับตัวเอง เวลาเราจะถ่ายภาพอะไร หรือเราอาจจะแค่ลองกล้อง อยากถ่ายรูปเพื่อน ก็จะได้ยินเสียงว่า "ถ่ายไปขายเหรอ ?" ซึ่งก็ไม่มั่นใจว่า คนถาม ถามกึ่งประชด หรือถามเย้ากันสนุก ๆ
วันนี้ เลยได้มองย้อนกลับไป 3 ปีที่ผ่านมาว่าเรากำลังทำอะไร เราสนุกกับการถ่ายภาพอยู่มั้ย หรือเราแค่มีความสุขกับการได้จำนวนภาพที่เพิ่มในพอร์ทและยอดโหลดที่มากขึ้นอย่างเดียว แน่นอนสำหรับมือใหม่ ช่วงแรก เป็นช่วงของความสุขที่ภาพถ่ายผ่านขุนอินไปได้ พอถัดไปก็เริ่มอยากให้มียอดโหลด แล้วถัดไปคือการที่เข้าสู่ยอด 500 , 3,000 และ 10,000 อยากมียอดเดือนละหลักพันเหมือนคนอื่นบ้างอะไรบ้าง จนหลงลืมไปว่า เมื่อครั้งก่อนที่จะเริ่มทำสต็อกนั้น เราจับกล้องเพราะอะไร แน่นอน เมื่อมองกลับไปถึงจุดเริ่มต้นแล้วมาถึงวันนี้ เราก็มาไกลกว่าที่เราคิด ทั้งฝีมือและความสามารถ และบางทีนะบางทีเราก็กลายเป็นใครสักคนที่ตัวเราและคนในครอบครัว หรือแม้กระทั่งเพื่อนอาจจะรู้สึกว่าไม่อยากคุยด้วยอีกแล้วก็ได้ ตัวดิฉันเองก็รู้สึกว่าบางทีตัวเองก็อยากได้ อยากมีจนเกินไป บางทีก็เหนื่อย บางทีก็ท้อ และสำคัญคือ บางทีก้อลืมเรื่องของกาละเทศะไปก็มีโชคดีตรงที่มีคนคอยติงและคอยเตือนเป็นระยะ
ในฐานะที่เป็นป้าของใครหลายคน (เขาว่าอย่างนั้น) ก็อยากฝากถึงน้องรุ่นใหม่ ๆ และคนรุ่นเก่า ๆ เราอย่าให้ความอยากได้ อยากมีของเรา ไปล้ำเส้นของคนอื่น ระมัดระวังและสุภาพมากที่สุดสำหรับการถ่ายภาพภายนอก เช่น ร้านอาหาร ต้องดูให้ดีว่าไม่รบกวนคนอื่น หามุมเงียบสงบ ห่างคนจะดีที่สุด รีบถ่ายรีบกิน(ก็เราไปกินนะคะไม่ใช่เช่าสถานที่ถ่ายภาพ) สถานที่บางแห่งโปรดแต่งกายสุภาพ แล้วก็ดูคนที่ไปกับเราด้วยว่าสุภาพมั้ยนะคะ เคยไปกับเพื่อนแต่แฟนเพื่อนนี่แบบว่าป้าอาย...
ทุกครั้งที่หยิบกล้องขึ้นมา อย่าลืมว่าเราเริ่มจากเรารักการถ่ายภาพใช่หรือไม่ จงถ่ายทอดความสุขและจินตการของคุณต่อไป และโปรดเคารพผู้คน เคารพสถานที่ เพื่อยกระดับวิชาชีพของเราให้มีคุณค่าต่อไป
Stockphotothailand ชุมชนคนขายภาพออนไลน์ เพื่อคนขายภาพถ่าย ภาพเว็คเตอร์ คลิปวิดีโอ ออนไลน์
พูดคุย แบ่งปัน แลกเปลี่ยน ความรู้ ประสบการณ์ การขายภาพออนไลน์ ภาพถ่าย ภาพเว็คเตอร์ วิดีโอ
